Skip to main content

dr hab. Sabina Nowak

Często słyszymy, że wilk to „drapieżnik niemający naturalnych wrogów". To nieprawda. Wilki mają wielu śmiertelnie groźnych, choć mikroskopijnych wrogów. Są to m.in. wirus nosówki oraz parwowirus psi, zabijające wilcze szczenięta. Natomiast jednym z największych zabójców wilków w różnym wieku jest świerzbowiec (Sarcoptes scabiei), niewielki pasożyt drążący kanały w skórze, czym wywołuje potworny świąd. Zarażone wilki drapią się do krwi, wypada im sierść, na skórze pojawiają się złuszczenia i sączące się rany. Z czasem takie wilki prawie całkowicie tracą sierść, straszliwie marzną, a rany i strupy, także na opuszkach łap, uniemożliwiają im poruszanie się, a w konsekwencji zdobywanie pokarmu. W końcu padają z głodu, wychłodzenia i wycieńczenia. Tylko te, które mają wsparcie dużej grupy rodzinnej i dobrą aprowizację, są w stanie przetrwać. W amerykańskim Parku Narodowym Yellowstone, podczas 20 lat badań nad reintrodukowanymi tam w latach 1996-97 wilkami, kilka razy świerzb wraz z nosówką istotnie obniżały liczebność populacji tamtejszych drapieżników (Cross et al. 2016. Ecology). W Europie świerzbowca głównie rozprzestrzeniają lisy, kuny i jenoty. Wilki zarażają się najczęśniej od tych gatunków, np. gdy wchodzą one do wilczych nor ze szczeniętami lub są zabijane przez wilki, gdy żerują na ich zdobyczach. Świerzb na który cierpi jeden członek grupy, stopniowo przenosi się na inne osobniki w wilczej rodzinie. Jest to naturalny czynnik śmiertelności wilków, przeżywają infekcję zazwyczaj osobniki z najsilniejszym systemem immunologicznym. Ingerencja w takie naturalne procesy, np. poprzez podawanie leków, jest niekorzystna dla populacji gatunku. Tu link do filmu z naszego archiwum przedstawiającego wilki zarażone świerzbowcem.

Także drapieżniczy tryb życia, który prowadzą wilki naraża je na wiele, poważnych niebezpieczeństw. Polowanie na zdobycz znacznie większą, cięższą i szybszą, wykorzystując tylko zęby, bo to jedyna wilcza broń, często kończy się dla łowcy poważnymi zranieniami, złamaniami kości, zębów, pęknięciami czaszki, urazami narządów wewnętrznych. Nagromadzenie w ciągu dorosłego życia tych wszystkich urazów powoduje, że wilki żyją znacznie krócej od psów, średnio 5-6 lat, a maksymalnie 9 -10 lat. W sile wieku są około 3-4 roku życia. Wilki ośmio-dziewięcioletnie to już stare drapieżniki, ze zużytymi zębami, wieloma zabliźnionymi ranami i zrośniętymi złamaniami. Mają mnóstwo doświadczenie lecz nie są w stanie polować równie skutecznie jak dawniej, co często jest dla nich wyrokiem śmierci.

Kontakt

dr hab. Sabina Pierużek-Nowak – prezes
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
+48 606 110 046

Śledź nas


© 2022 Stowarzyszenie dla Natury „Wilk”. All rights Reserved.   Powered by Indico.pl / mapa witryny